فرهنگ لغت لری (عزیز نادری)

                

         

در تلگرام ما را دنبال کنید

 

https://telegram.me/naderipoems

 

 

ادامه نوشته

کرونا

#شعر_طنز_کرونا

کرونا والله خو بی اُمایی
دو بیشتر عیدِ نو بی اُمایی

اُمایی حونه نِشینم کردی 
بیزار دِ دنیا وُ دِ دینم کردی

اَر نمیمایی دِ ای وَختِ عید
دِ ای بی پیلی وُ روزیا سختِ عید

میحاس چی هر سال جیوِ پَتینِم
شرمنده‌م بکه ، سیکی بَشینم

پَکَر بَشینم چی بُؤه مُردَه
بارَ صد جورِ بورِم وِِ گُردَه

سی هوزِ ژارُ چَن خویی داشتی
خُت خَوَر ناری والله گُل کاشتی

تا تو اُمایی فوری جا وِ جا
قسطِ وامیا اُفتا وا دِما

کُل مَچِد روُیا مِری کافِر بین
شمال وُ جنوب بی مسافِر بین

دِر نمیارِم سَر دِ ای کاریا
زنجِفیل بی وِ بَهرِ پیل داریا

داروخونه‌یا کُل پیل‌دار بیِن
کار وِ دسیا کُل بیکار بیِن

زَن‌یا پِنجِل کُل وَسواس بینه
ظرفیا روحیشو چی الماس بینه

کرونا والله تو چَنی نازی !!!
دِ ویرِمو بُردی میهمونی بازی

چَنی خویی سی مَردِمِ بی پیل
امسال عید اُما ، امّا بی آجیل

تُو مَردِمِ کُل نیایی وِ یَک
دِپَهلونیت ذره‌ی نارِم شَک

کرونا ، هَر چَن نمیای وِ چَش
داری کو میکی لَش وِ سَرِ لَش

دِ هَر میدونی روزِ قی بُردی 
ریداریا دنیانِ کُل دِ ری بُردی

چَنی لَنجویی ، چَنی زورداری
عالِم وُ آدِمِ کِردی فِراری

میخونه هَنی دِ سَر  آباد بی
مَردِم شَنگول وُ الکل آزاد بی

دَس دِیِه گَن وُ ماچ کِردِه عِیوَه
دوسی بی نِشو ، محبت غیوَه

هیچکس دِ صو خوش نارَه خَوَر
همه مو کِسِل ، همه مو پَکَر

ماسک وُ دسکشیانِ نیس بِرَک برده
ای پیل ، چی میکی ؟ ای صحاو مُرده

دنیا سی بی پیل یِ سَر چِنینَه
پیل دار دِغ کِرده دِ قِرنطینه

شاسی بُلَنیا کُل خاموش بینَه
خارج رَتِنیا فِراموش بینَه

مردِم کِی میرَن دیه وِ زیارَت
دِ قُم وُ مشهد کُل بُؤَن غارت

امام‌زایه یا کُل تعطیل بینه 
خادِمیا مَچِد کُل بی پیل بینه

بازارِ رفت وُ آمد چه سردَه!!!
راننده تاکسی حالی میگردَه

اسکناسیانِ وَختَه دیِم تَش 
هر چی میسونِم مُؤَن کارت بَکَش

کسی دِ حُونه دِر نِمیاره سَر
خیاوونیا خلوت ، چی سیزَه‌وِدَر

دِ یَک اُفتان خانواده مِ هَم
دیه صله رحم ، بی صله رحم

هَر کسِ کُشتی ، بی دعا و نِماز
دِ قورِ قیلی میکَنِش دراز

نه صِلَواتی ، نه فاتحه خونی 
نه شاهی اُما ، نه رَته خونی

نه فشار قوری ، نه پُرسِ پُویی
مُردِه هم ناره دیه رَنگ وُ بویی

مَر تو چینی بی ، کرونا لیوه؟
دِ کجا اُمایی ، شارِت بَشیویه؟

اول فصـــــــــل بهاره ، زی رو
اَر دلت نیسا وات بوئم قی ، رو 

اَر زی نرویی وا سوره یاسین 
مِفتِم دِ دُمِت تا چین وُ ماچین

دِ شهر ووهان رَنِ کردی گُم 
وا گِم وُ گُردَه اُفتایی دِ قُم

کرونا حرفی میحا وِت بُؤم
دیه شَکَت بیمه ، مِ هم ها رُۅم

خؤه زیتری دِ ایرو رویی
دِ ای کشور دَلیرو رویی

کی ایرانیا سِزاوار  بینه 
همه دِغ میکن دِ قرنطینه

#عزیز_نادری
فروردین ۹۹
@AzizNaderi

از عـــــدل نگو

 

 از چهره ی من غبــــــــار غم را

نه سیـــــــــل برد ،نه سیلی باد

چون حاصل سالهای جور است

معنای هــــــــــــزار نقش بیداد

         

من زخــــــمی دشنه ی قدیمم

گم گشته ی جـــاده های دورم

نشنیده بگیر ، چون دروغ است

هر گاه که گفته ام صبـــــــورم

  

   

آســـوده شدن برایم ای دوست 

چون خواب ندیده ای محال است

از درد ســــــــــــــــخن بگو برایم

این واژه ی ناب وصف حال است

     

از عـــــدل نگو به جای این فعل

صــــد واژه ی پوچ سرسری گو

یک ، با دو بـــــــرابر است اینجا

کمتر ســــــــــخن از برابری گو

      

دیــــــــوانه به من نخند ، والله

این حرف حقیـــقت بزرگی ست

مــــا غافل از اینکه بَره هستیم

همزاد من و تو پیر، گرگی ست

 

 

 

       عزیز نادری

تضمین غزلی از شاعر خوب الشتر جناب آقای " عبدالعلی میرزا نیا "

گاواره یی سیت بستنَ وا قَسرِ عُمر وُ تالِ جو

 

طوری که خواو هر شُو میا وا نازی دِت مِیرَ نِشو

 

ای بَختِ خوا والی وِری ...تا کِی تُون وُ خواو گِرو ؟

 

                         دیرم زِمی اَر سَرِ شو ، تا نِیری آو اِی آو تَکو

 

                         سیفی اُمیدم بی کَنو ، تا نِیری آو اِی آو تَکو

 

اِی دل سَر اوساری بَوَن سی اَسبِ بَختِ پیلِ مِ

 

سِیل کو دِ چاره ی سی مِن وُ اِقبالِکِی بَد فیلِ مِ

 

اُفتا دِ کَرتِ دوشمِنو آو زِنِئی وا بیلِ مِ

 

                             آوری نِمواری اگر اَر زَخمِ کُوینهَ ایلِ مِ

 

                             باید بِگریِم بی اَمو ، تا نِیری آو اِی آو تَکو

 

جوزم ، غَریوِم ، بی کَسِم ، بی هُمنِشینی عاجِزِم

 

خارِم کِه ریشهَ کِن بییَ بیدادِ بادِ پُر سِزِم

 

تا کِی بَشینِم  بی کِش وُ بُوریَ وِ یِ سیکی گِزِم

 

                           اَر نِیری هیزمِ آگِر اُوجاخِ ایلِ دِل کِزِم

 

                           بورِن لَشِم دیری سِخو تا نِیری آو اِی آو تَکو

 

 پُرسی دِ حالِم اَر کسی ، بُو نیفهَ جونی عاشقی

 

شیتِ بیاووُ مَسکِنی ، بی هُمزِِوُنی ، عاشقی

 

ماتَم نِصیوی هاوِن دردِ گِرونی ,عاشقی

 

                        اَر خاکِ زخمی شُو کِزِم،حُونهَ نِسیونی،عاشقی

 

                       یَ گیون وُ یَ تیر وُ سِنُو ، تا نِیری آو اِی آو تَکو

 

هَر شُو شَریکِ مُورهَ یا سَردِ نُؤَ داروُ دِلِم

 

زخمی وِ تیخِ خَنجِرِ تیزِ سِتَمکاروُ  دِلِم

 

دِ بَزمِ شاهُ عاجِز وُ هُم بِیعَتِ ژاروُ دِلِم

 

                         بِیداخِ مَرگ اَر شُونِم وُ اَوری پِراَژ واروُ دِلِم

 

                        اَر سَرِ جِیرِم دیرِم دِنو ، تا نِیری آو اِی آو تَکو

 

                   

 

 

 عزیز نادری

 

 

نمی دانستی

دل من تنگِ دلت بود ، نمی دانستی

 

خسته از جنگ دلت بود ، نمی دانستی

 

 

رنگ من زرد اگر بود ، چو زر بود ، ولی

 

بخت من رنگ دلت بود نمی دانستی

کاش یک پرده از آن قائله ی فخر و غرور

که نماهنگ دلت بود،  نمی دانستی

بی سبب نیست که جا مانده ی هر قافله ام

پای من لنگ دلت بود ، نمی دانستی

خون اگرریخت از این دیده ی شهلایی من

نشئه ی بنگ دلت بود ،نمی دانستی

شیشه بودم که شکستم به زمین افتادم

قاتلم سنگ دلت بود نمی دانستی

اسب اقبال مرا برد به میدان جفا

خدمتش هنگ دلت بود ، نمی دانستی

قدر آن یار «عزیز»ی که نداری امروز

تا که در چنگ دلت بود، نمی دانستی

 

 

عزیز نادری

لُرم... یعنی که ایرانی اصیلم

فِلک وا کی بُوِم دردِ دَرینم؟

که پِی بُورَ دِ کوم جورَ زِوینم؟

 

مِ خُم دونم کومی کافر دِ اول

چِنی وا غصه کِردَ هُم نِشینِم

 

***

لُرم... یعنی که ایرانی اصیلم

خدا دونه چی تَشِ زیر بیلم

رِفیقِ شَنگ قِطار وُ کوه وُ بِرگِم

مگر دُشمِ دِ خواو بِیِنَ ذَلیلم

 

***

دلم گاهی وِ پَهنی آسمونَ

زِمونی چی هُماری دیلِرُونَ

 

تَمومِ دِلخوشیم ایران زِمینَ

که دونم قورِسونِ دُشمِنونَ

 

***

تو هم ای هُم وطن ، زخمی پِلَنگی

اَسیرِ کُنجِ ایی زِندونِ تَنگی

 

کَمین کِردیَ دونم روزگاری

تو او شِمشیرکِروژِ روزِ جنگی

 

***

مِ دونِم تو مویی باد بهاری

دِمارِ یَخبَنونِ دِر میاری

 

می سازَ سیپِریسکی سیکِ اِیوُ

وِ ذوقی آشیونی یادگاری

 

***

تقدیم به قوم بزرگ لر

شکارِ عاشق

 

 

جرینگه تیخِ شِمشیر عَطَش دار

 

هجوم نیزه خی ریزِ جَفا کار

 

 

سِتم ،آتش،زمینِِ داغ وُ تشنَه

 

سَرِ پُر مایه وُ بیدادِ دِشنَه

 

 

فِرات وُ مَشکِ حالی ، تیزیِ تیر

 

غَم وُ بُغض وُ عزاداری وُ زنجیر

 

 

زِمی داغ ، آسِمو بی لکه اُوری

 

 

دِلِ سی کافِرُ چی بَردِ زُری

 

 

دِ زیر ایی حَفارِ اَفتاوِ داغ

 

چه پَرپَر بینَه یِی سَر غنچه یا باغ!!

 

 

دَنگِ ناله دِ ویرونه اَسیری

 

خوشالی دُشمِنون وُ گوشه گیری

 

 

فِراتِ ساکت وُ شوم غَریوو

 

شکارِ عاشق وُ دَم غریوو

 

 

زِمینِ کربِلا وا سَروِدارو

 

کَشی نقشه ی وِ سینه روزگارو

 

 

عزیز نادری

تا تو را از دور پيدا مي کنم گم مي شوم

تا تو را از دور پيدا مي کنم گم مي شوم

تا به بالايت تما شا مي کنم گم مي شوم

بخت من امروزخوابيده است وبيداريش نيست

تادلم را خوش به فردا مي کنم گم مي شوم

هم رديف قيسم اما تا دل سرگشته را

گرم روياهاي ليلا مي کنم گم مي شوم

هم نفس باخويش در بيغوله ي تنهاييم

هم نشيني تاتمنا مي کنم گم مي شوم

چشم دلدارم چودريا دلفريبي مي کند

کنج چشمي تا به دريا مي کنم گم مي شوم

باسکوتي سرد مي سازم ومي دانم چرا

هرزمان ازشوق غوغا مي کنم گم مي شوم

آنقدرنامردمي ازروزگاران ديده ام

فکر بخت خويش را تا مي کنم گم مي شوم

پاي تومار سفر را از جهان بي بها

با دوات خونم امضا مي کنم گم مي شوم

بين من با آرزوهايم هزاران فاصله است

اين جدايي را چو معنا مي کنم گم مي شوم

حاصل عمر «عزيز»م جز فراق و درد نيست

اين دو را از خويش منها مي کنم گم مي شوم

هر چه گشتم هيچ از عشق تو زيبا ترنبود

تا تورا از دور پيدا مي کنم گم مي شوم

افسانه ای ست خیز پلنگان به سوی ماه

با من سفر به آن سوی ناباوری نکن

 

فینال این مسابقه را داوری نکن 

 

 

تو بردی این رقابت و من باختم ، ولی

 

با اینکه باختم ، هوس برتری نکن

 

 

بر خاک اوفتادم و از خستگی نبود

 

بر همتم نظر چو کنی ، سرسری نکن

 

 

افسانه ای ست خیز پلنگان به سوی ماه

 

امضای مرگ با قلم بی پری نکن

 

 

تو ناز می فروشی و من ناز می خرم

 

پس تا نمرده ام هوس مشتری نکن

 

 

چون جان من " عزیز" ی با جور نا بجا

 

مشتاق خویش را تو زجانش بری نکن

 

 

عزیز نادری

 

 

نی خدا

سایقه شوئی دِ حونَه زَم وِ در

رِکِ رَکِم بی دِ پا تا فرخِ سر

 

لیوئی دیم پا تشی کور وُ کِلیز

هی می گُت تش بُو بلیز تش بُو بلیز

 

بُو بلیز حا وات بیام تا تی خدا

حا بُحونِم مورِئی وانی خدا

 

جاشِ دونِم ها کجا نی میزِنَ

کَس چی مه نونَ خدا کی میزِنَ؟

 

نِصمِ  شُو،  وختی که مِ سردِم  مُوءَ

وَختِ جَرّ و تاوِّ قی دردِم مُوءَ

 

وختی مِ  سرتا وِ  پام دی میزنَ

آسِمو سیم ساز چپی میزنَ

 

وختی تا صو یی مِجُو بارُ میا

وِ مینِ تَژگا نُوَه دارُ میا

 

وختی ژاری شُونِ بی شُم سر میکَ

دردِ دل وا ساقی کوثر میکَ

 

وختی درویشی میمیرَ بی صدا

پُرسِ پوئه ش گرمِ گرمََ تی خدا

 

هر که گوش بیرَ خدا نی میزنَ

دِل زِوین رِنگِ وی وی میزنَ

 

هی میوَن وِشونِ رونِ نی خدا

هی می گُت مَر هی خدا ، مَر هی خدا

 

مَر خدا ئی شُونِ زیتِر کِل بَکَ

زِل وِرَز اَفتاو دِرا مِل مِل بَکَ

 

شُو دِرازَ ای تش کور وُ کِلیز

بُو بلیز وُ بو بلیز وُ بو بلیز

 

یِِ دَفَ سیلی دِ سرتا پامِ کِرد

تُن وِریسا دَس تَمَنا وامِ کِرد

 

گُت فِدای قد وُ بالات بام مِری

دیرَ جونِت تو دِمِِ لیوَه تِری

 

مَر چی مِِ آوارِه و بی مَسکِنی؟

نَنگِ دوس و خَنِزارِ دُشمِنی؟

 

رُو مِنِ ول کو و حال زارِ خُم

تا دِرارِم سر دِ کار و بارِ خم

 

وِش گُتِم ای عاشق پاکِ خدا

باثِ بانی رونَقِ خاکِ خدا

 

تو دِ ظاهر لیوِئی جونِ دلِم

مِنِ بیچاره دِ ظاهِر عاقِلِم

---------------------------------

سایقه:شبی برفی که  هوای بسیار سردی دارد و آسمان صاف و برف هم نشسته است.

رِکُ : تکان و لرزش بدن به علت سرما یا ترس

بلیز: شعله ور

کور و کِلیز : مقابل شعله ور.

یی مِجُو: یکسره و بدون وقفه

پُرسِ پوئه ش  : مراسم عزاداری اش

دِل زِوین  : ناراحت

رِنگِ : آهنگ

وی وی   : نوای شیون و زاری

زِل   : ستاره زحل

وِرَز : قبل از

(جوابیه ای به ناشاعر امیر عاملی

 

 جوابیه" عزیز نادری  "به نا شاعر 

 

"امیر عاملی"

 

به علت برخورد نابخردانه اش با استاد بی بدیل

 

  

محمدرضا شجریان عزیز

  

جغد شومی ، بلبلی را هجو کرد

خار خواری یک گُلی را هجو کرد

  

با تو هستم ای "امیرعاملی"

بیست بردی ز امتحان جاهلی

  

ای که بر رزم بزرگان حاضری

 شاعری ؟ یا ننگ شعر وشاعری؟

  

شرم بادت با چنان استاد ما 

یاوه گفتی تا بر آری داد ما

 

ننگ باشد اینکه گفتی ،شعر نیست

سنگ جای دُرّ بسفتی ،شعر نیست

 

چون گران آمد به چشمم ننگ تو 

احمقی ،  دارم هوای جنگ تو

 

حیف لایق نیستی از بهر جنگ

 ننگِ ننگی،ننگِ ننگی ،ننگِ ننگ

 

ای که عزم جنگ شیران کرده ای

فکر بازوی دلیــــــــران کرده ای؟

 

با چنان استاد با جاه و وقار

 از چه رو چون دشمنی ای نابکار؟

 

ای دماغت همچو کوهان شتر

ریشه های این حماقت را ببُر

 

ای سر بی مغز تو همچون کدو

 ناز را ایزد به گل داد ای عدو

 

ای که آزردی دل اهل هنر

باد بر فرقت گِل اهل هنر

 

زلف را چون شاعران افشان مکن

 از حقارت هی بله قربان نکن

 

ابر اگر پوشد زمانی روی ماه

خم نیاید هیچ بر ابروی ماه

 

بی جهت این دعوی بی جا نکن

خویشتن را بیش از این رسوا نکن

 

باز گردی بهتر است از این سبیل

چون مگس مانی به زیر پای پیل

جوابیه ای به نا شاعر " امیر عاملی

 

(جوابیه ای به ناشاعر

امیر عاملی

به علت برخورد نابخردانه اش با استاد بی بدیل

 

محمدرضا شجریان عزیز

 

جغد شومی ، بلبلی راهجو کرد

 

خار خواری یک گُلی راهجو کرد

 

 

با تو هستم ای "امیرعاملی"

 

بیست بردی ز امتحان جاهلی

 

 

ای که بر رزم بزرگان حاضری

 

شاعری ؟ یا ننگ شعر وشاعری؟

 

 

شرم بادت با چنان استاد ما

 

یاوه گفتی تا بر آری داد ما

 

 

 ننگ باشد اینکه گفتی ،شعر نیست

 

سنگ جای دُرّ بسفتی ،شعر نیست

 

 

چون گران آمد به چشمم ننگ تو

 

احمقی ،  دارم هوای جنگ تو

 

 

حیف لایق نیستی از بهر جنگ

 

ننگِ ننگی،ننگِ ننگی ،ننگِ ننگ

 

 

ای که عزم جنگ شیران کرده ای

 

فکر بازوی دلیــــــــران کرده ای؟

 

 

با چنان استاد با جاه و وقار

 

از چه رو چون دشمنی ای نابکار؟

 

 

ای دماغت همچو کوهان شتر

 

ریشه های این حماقت را ببُر

 

 

 ای سر بی مغز تو همچون کدو

 

ناز را ایزد به گل داد ای عدو

 

 

 

 

ای که آزردی دل اهل هنر

 

 

باد بر فرقت گِل اهل هنر

 

 

زلف را چون شاعران افشان مکن

 

از حقارت هی بله قربان نکن

 

 

ابر اگر پوشد زمانی روی ماه

 

خم نیاید هیچ بر ابروی ماه

 

بی جهت این دعوی بی جا نکن

 

خویشتن را بیش از این رسوا نکن

 

 

باز گردی بهتر است از این سبیل

 

چون مگس مانی به زیر پای پیل

نفرین نامه

برای شنیدن صدای شاعر کلیک کنید

 

چه زی کل بی زمون آشنایی؟!!!

چه سنگین ها میره عمر جگایی؟!!!

 

چه جا کردی و نازی د دل مِ؟!!!!

چه جستی د قپم وا بی وفایی؟!!!

 

دل بردی عزیز حیله بازم

م هم زیسا دما بی دل می تازم

 

موم چی آو زیرکه مثه تو

ک پی نور کسی و رمز و رازم

 

ستارم بورسه بوریَ ستارت

بو َ غم هر ایواره دس برارت

 

بجورئه چی اساره ای آسمونت

فلک بونه گره ی کوره ی د کارت

 

بوَ سا سرد و ژلمت همنشینت

طم حسرت بپاشیه  د زمینت

 

بواره آسمو بارون رِفتی

شو کوچ رفیق نازنینت

 

سرت پر تم دلت پر وِ مروو با

مین دمت د حوشکی مثل چو با

 

خو ر خو نیاره قاصدی سیت

اگر آورد د سر تا پا درو با

 

نیینی رنگ شادی دی زمونه

پلت قیچی بوئه د جال شونه

 

 

بیینی که عزیز دودمونت

اسیر خاک سرد قورِ سونه

 

بوئی بایه قوش ویرونه گردی

دو بالت بشکین وا زور بردی

 

هناسه ت یخ بکَ د چال تشنی

که پی بری و معنی آه  سردی

 

 

کسی دل وت  نونه تا قیامت

عزیزی وت نخنه تا قیامت

 

الهی باغون باغ شادی

در و ریت بونه تا قیامت

 

 

 

عزیز نادری .......

 

 

تضمینی زیبا با غزلی از شیخ اجل سعدی

گل بوستان جانم که عزیز و مه لقایی

چه رسیدم از جفایت به ورای بینوائی

چو شنیده ام که داری هوسی به دلربایی

                                       (خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی

                                        چو خیال آب روشن که به تشنگان نمائی )

چه پیام داری ای جان که برایم آن فرستی

چه به نامه ات نوشتی که به عاشقان فرستی؟

نکند به بندیانت خطی از امان فرستی ؟

                               ( تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی

                                 چه از این به ارمغانی که تو ویشتن بیایی)

تو مرا به چاه ظلمت چه قدم قدم سپردی ؟!

به ازل رسیده بودم ز چه بر عدم سپردی؟

چو پری به دست باد ستم و اِلَم سپردی

                           ( بشدی و دل ببردی به دست غم سپردی

                            شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی؟)

دُر نا سره بسُفتم چو دوست می گرفتم

به مَمَر سیل خفتم چو تو دوست می گرفتم

خوشی از دلم برُفتم چو تو دوست می گرفتم

                           ( دل خویش را بگفتم چو تو دوست می گرفتم

                           -  نه عجب که خوبرویان بکنند بی وفایی)

تو چه خوش نشستی بر لب پر زبار مستان

ز کدام باده داری تو بیار تا چه هست آن ؟!

نکنی دمی نگاهی ز فرا سوی پَستان

                            ( چه کنند اگر تحمل نکنند زیر دستان ؟!

                           تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشاهی )

غم این دل خمارم به نسیم صبح گفتم

به نفیر پر شرارم به نسیم صبح گفتم

به زبان پر غبارم به نسیم صبح گفتم

                            ( سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم

                             دگری نمیشناسم تو ببر که آشنایی)

دل من گرفته زنگار که بشنوم نصیحت

چه توقع از من زار که بشنوم نصیحت

تو مرا به خویش بگذار که بشنوم نصیحت

                              ( من از آن گذشتم ای یار که بشنوم نصیحت

                               برو ای فقیه و با ما مفروش پارسایی)

شده قسمتم از اول غم انفصال خوبان

به دلم نیاورم جز سخن از وصال خوبان

که زوال خود نبینم بجز از زوال خوبان 

                             ( تو که گفته ایی تحمل نکنم جمال خوبان 

                              نکنی اگر چو سعدی نظری بیازمایی)

چه خوش است گَرد غم را ز بیاض دل زدودن

همه وقت از تو گفتن ، همه عمر با تو بودن

تو "عزیز"ی و توانی ز دلم غمی ربودن

                              ( در چشم بامدادان به بهشت برگشودن

                              نه چنان لطیف باشد که به دوست برگشایی) 

 

 عزیز نادری

موعد دل مردن

 در بهاری که خزان راوی افسردن بود

وقت دل کندن از او موعد دل مردن بود

 

شانه هایم کز و چشمم ز پس پرده ی اشک

گرم نظاره ی پوسیدن و پژمردن بود

 

تیر آهم به دل بی غم او خورد ، ولی

تا به آن روز  نپنداشتم از آهن بود

 

بغض سنگین گلو تا لب پیمانه مرا

برد و دانست که این موسم می خوردن بود

 

من سراپا همه شوقی که دلش نرم کنم

او سراپا همه تدبیر دل آزردن بود

 

باختم هر چه که اندوختم از عالم عشق

برد یکجا همه را او که حقش بردن بود

 

 

نوید بارش باران

اینجا نوید بارش باران نمی دهند
رونق به خاک تشنه ی ایران نمی دهند

پاییزیان گلوی زمان را فشرده اند
 دیگر مجال فصل بهاران نمی دهند

بر قامت درخت خزان دیده ی وطن
جز بیم تیغ و اره و طوفان نمی دهند

از عاشقی بغیر حدیثی نمانده است
گوشی به ناله ی نی چوپان نمی دهند

فرقی چنان میان جدایی و وصل نیست
حتی مجال به دیدن یاران نمی دهند

شادم که عمر ظلم  و ستم ماندگار نیست
این جابران که بویی ز انسان نمی دهند

گویا به سوگ زندگی هم نشسته اند
دیریست مرده اند ولی جان نمی دهند

 

اشعار فارسی عزیز نادری .....خاکستر عشق

 

تاریخ سرایش شعر آذر 57

ای اجل

گودال مرگ من چه مهیاست ، ای اجل

دستی بزن که آخر دنیاست ، ای اجل

راهی بده که مانده ام ازکاروان به جا

ردی ز پای قافله پیداست ، ای اجل

یاران چو لاله رخت سفر بر گرفته اند

با اینکه  کوچ لاله غم افزاست ، ای اجل

صد دشنه  ی فراق در این عمر خورده ایم

صد زخم کهنه بر جگر ماست ، ای اجل

وقتی گرفته وسعت دل را غمی گران

مردن در این مجال چه زیباست ، ای اجل

دیگر در آسمان خبر از مهر و ماه نیست

دنیا به چشم من شب یلداست ، ای اجل

اینجا " عزیز" همچو غریبی نشسته است

تنها علاج ، رفتن از اینجاست ، ای اجل

 

 

عزیز نادری......خاکستر عشق

مصرع آخر

تنها کنار باده و ساغر نشسته بود

گویا به کنج عالم دیگر نشسته بود

یک کوزه پر شراب و دلی پر عذاب و درد

در ماورای حیطه ی باور نشسته بود

فرشی به جز زمین خدا زیر پا نداشت

در زیر طاق گنبد اخضر نشسته بود

موی سفید و عالم مستی و حال او

عاجز ز جور چرخ ستمگر نشسته بود

چون بلبل شکسته پری بی گلایه ای

در سوگ و دوری گل پرپر نشسته بود

شب بود و ماه بود و نسیمی و شُرشُری

شاید کنار چشمه ی کوثر نشسته بود

شب رفت و شعر گفته شد و بی رمق " عزیز"

چشم انتظار مصرع آخر نشسته بود

 

عزیز نادری.....خاکستر عشق

"عزیز " گمشده

میدان عاشقی که مهیا نمیشود

 

دنیا به کام این دل شیدا نمی شود

 

دل شوره زار غم شد و وسعت گرفت و رفت

 

در سینه شوره زار دگر جا نمیشود

 

از شهر عاشقی چو وفایی ندیده بود

 

جانش به لب رسید و شکیبا نمیشود

 

مجنون صفت به قلب بیابان رمیده است

 

اما هنوز لایق لیلا نمیشود

 

من در پی دل و دلِ صحرا گرفته ام

 

میگوید آن قفس که به صحرا نمیشود

 

چون آسمان ابری پاییز روزگار

 

حال دلم گرفته شد و وا نمیشود

 

ترسم عصا بگیرم و ببینم هنوز من

 

این قامت رسای دلم تا نمیشود

 

آمد سروش وار پیامی به گوش جان

 

کین قفل بسته باز به غوغا نمیشود

 

برخیز و عاشقانه دلت را صدا بزن

 

با مویه های سردِ غم افزا نمیشود

 

با خنده گفتم ای دل پر خون بیا ، ولی

 

دانم "عزیز " گمشده پیدا نمیشود

 

عزیز نادری....خاکستر عشق

شرح بی نهایتم

بزن به سیم آخری دگر نمانده طاقتم

که امشب از جدائیت به دور از جماعتم

بر آن سرم که باز هم سر گلایه وا کنم

اگر چه از وفا شبی نمیکنی اجابتم

چو از کمان عاشقی چنین ز پا فتاده ام

مگر به قالب غزل بیان کنم شکایتم

مگر ز خاک غم مرا سرشته اند از ازل

که هیچکس به شادیی نمیدهد بشارتم

چنان تب جدائیت نشسته در وجود من

که آتش زبانه کِش بسوزد از حرارتم

به دشت خشک سینه ام ببار تا ز تشنگی

رها شوم که بشکفد بهار از طراوتم

مرا به جام باده ای شبی نوازشی بکن

که بر صحیفه ی زمان علم شود حکایتم

"عزیز" یک شبی دگر گذشت در تبی دگر

روایتی دگر شنو ، زشرح بی نهایتم

 

عزیز نادری ....خاکستر عشق